Misschien is dit voor jou geplaatst op 6 december 2025
Er was eens een meisje
dat brieven schreef alsof ze kamers bouwde.
Niet met deuren die vanzelf openzwaaien,
maar met muren van woorden
en vloeren van gedachtevlokken
waar je zachtjes overheen kon lopen.
In het midden van haar kamer stond een tafel.
Daarop: een doos.
Niet mooi. Niet nieuw.
Maar ze trilde zachtjes — alsof ze ademde.
Alsof ze iets bewaarde wat niet vergeten mocht worden.
Het meisje legde daar zinnen in
die ze nergens anders kwijt kon.
Stille vragen. Open eindes.
Brieven aan niemand. Of aan iemand.
Of misschien aan jou.
Soms kwamen mensen kijken.
Ze liepen om haar kamer heen,
tilden een stukje stilte op,
raakten iets aan en verdwenen dan weer.
Alsof het te stil werd. Of te echt.
Tot op een dag
iemand bleef staan.
Niet om alles te begrijpen,
maar om gewoon te voelen:
hier leeft iets.
Hier mag ik zijn.
📬 Als jij ook iemand bent die liever voelt dan vult,
die in stilte meer hoort dan in ruis,
en die gelooft dat brieven nog steeds iets kunnen openen
dan is dit misschien een kamer waarin jij ook even mag blijven.